"هیچی" که از همه پنهونش میکنیم ؛

بخصوص تو اون موقع هایی که تویِ جمع نشستیم و تنهایِ تنها به نظر میرسیم ،

یهو یادش میفتیم و بغض میکنیم ...

میپرسن "چیزی شده؟ "

یه لبخند مصنوعی تحویلشون میدیم و میگیم : "هیچی "؛

مجبوریم هرجوری شده بغضمونو قورت بدیم و نمایش آدم های

خوشحالو بازی کنیم ...

همه ی ما آدم ها یک "هیچ"داریم ...

" هیچی" به وسعت قلب های دلتنگمون...

همون "هیچی" که باعث میشه موقع دلتنگی بغض کنیم،

شایدم به یاد خاطره های خوب ،

باعث لبخندهای گاه و بی‌ گاهِمون میشه...

و "تو" همان "هیچ" زندگیِ منی ...